Geen straat in Oost wisselde zo vaak van naam als de Prinses Marijkelaan, maar liefst vier keer! Rond 1900 was het niet meer dan een kerkenpad in het Oudwijkerveld met een rijtje arbeidershuisjes, gelegen ten noordoosten van het net aangelegde Wilhelminapark. Toch kreeg het een chique naam: Nassaulaan.

In 1929 moesten de huisjes verdwijnen, ze pasten niet meer bij de nieuwe herenhuizen in de buurt rondom het Wilhelminapark. Zo ging dat toen! Alleen het kleine winkelpand op de hoek mocht blijven staan. Na het huwelijk van Juliana en Bernhard in 1937 werd de straat omgedoopt tot Prins Bernhardlaan. Een goede aanleiding, en het beëindigde bovendien de eeuwige verwarring met de Nassaustraat iets verderop.

Nieuwe naam tijdens de bezetting
In 1942 draaiden de Duitse bezetters de wijziging weer terug: voor hen was prins Bernhard een verrader van de Duitse zaak. Om dezelfde reden werd ook het Wilhelminapark tijdelijk hernoemd tot Nassaupark. Na de bevrijding werd het weer Prins Bernhardlaan. In de jaren vijftig annexeerde Utrecht het dorp Zuilen. Dat kende óók een Prins Bernhardlaan. Om dubbele straatnamen te vermijden, volgde er nogmaals een wijziging. In 1954 werd het straatje vernoemd naar de dochter van Juliana en Bernhard: Prinses Marijkelaan.

Geen nummer 3
De straat is ook bekend om haar omstreden ex-bewoner Anton Mussert (1894-1946), oprichter en leider van de NSB. Na de sloop van de oude huisjes had hij in 1929 een van de nieuwe woningen gekocht, het vierde pand vanaf het park gezien. Vol trots had hij zijn nieuwe adres al op zijn briefpapier laten drukken. Echter kreeg het hoekhuis een adres aan de Koningslaan. De nummering van de toenmalige Nassaulaan begon pas bij het tweede pand en daarmee zou Mussert niet op nummer 4, maar 3 komen te wonen. Oeps! Maar hij kreeg het echter voor elkaar dat huisnummer 3 werd overgeslagen. Zijn briefpapier was gered.