Het begon zo goedgemutst, deze buurt zou dit varkentje wel eens even wassen! Konden we nog net de zomervakantie in Italië halen! Nou ja, dat mislukte dus. Je hebt daadkrachtig taarten gebakken, geklust en getuinierd, alle puzzels gelegd. Mensen die weinig tegenslag kennen noemden volhouden soms een ‘state of mind’, maar die blijkt weer eens zeer relatief. De meesten van ons zaten niet eens echt opgesloten, we zijn alleen maar opgesloten in ons leven. De rest hangt af van je omstandigheden.

Harry bij mij in de straat heeft als zelfstandig manueel therapeut een contactberoep. Zat zonder inkomsten, maar vroeg geen overheidssteun zolang anderen die harder nodig hebben. Harry hielp lokale ondernemers vooruit, door bestellingen op te nemen bij de thuiswerkers en die dan te bezorgen. Of neem Miranda, eigenaar van kapsalon Blitzz op de Van Ostadelaan. Regelde jarenlang met ondernemersvereniging Puur Oost de leuke dingen voor de buurt, van bloembakken tot Rietveld-stoel. Toen werd haar situatie rampzalig. Miranda maakte doe-het-zelf-pakketjes met haarverf, voor carrièrevrouwen die niet met uitgroei willen video-vergaderen. Ze verzette afspraken en verzette ze nog eens. Omdat het de kunst is om de moed erin te houden.

En vaak dacht je: is dit allemaal echt? Op Bevrijdingsdag trok door de Jan van Scorelstraat opeens een toeterende autodemonstratie met vlaggen en folders: tweehonderd complotdenkers tegen de coronamaatregelen, keurig begeleid door politie. Voordat we van de verbazing bekomen waren, reden ze de stad alweer uit. Nu dan voorzichtig voorwaarts. Een jongetje ligt zich in het park nog steeds genietend te vervelen. Om hem oefenen ook volwassenen hun tempo aan te passen. Anderen ruimte te geven. We kunnen weer, in kleine stapjes. Dat valt niet mee, maar het is misschien te leren. Dit duurt nog even.

Margriet Oostveen (51) is verslaggever en columnist bij De Volkskrant. Zij woont sinds 1999 in de Schildersbuurt.

Deze column verscheen in de Oostkrant van juni 2020