Er wapperen gouden cijfers op een portiekdeur aan de Albert Neuhuysstraat: ‘100’, met een dubbele betekenis, want zowel Het Nieuwe Woonhuis als bewoner Suus Versteeg vieren hun eeuwfeest. De woningbouwvereniging zal de mijlpaal groots vieren op zaterdag 23 september, voor Suus hebben buren en familie de vlag al uitgehangen.

Naar Canada en Amerika
Suus kwam in 1923 in Scheveningen ter wereld en groeide daar op. In het begin van de oorlog schreef ze zich in voor de studie wiskunde. “Toen moest je als student ondertekenen dat je nooit tegen de Duitsers zou vechten, nou daar bedankte ik voor. Ik zette daarom mijn net begonnen studie stop. Na de oorlog ging ik naar de School voor Maatschappelijk Werk. Daarna mocht ik voor de kerk aan de slag in Frankrijk, Le Havre, om vluchtelingen te helpen die naar Amerika en Canada wilden emigreren. Later ben ik zelf ook die kant op gegaan.”

Op de solex het land in
“Terug in Nederland kon ik aan de slag bij de Spoorwegen. Ik hielp als maatschappelijk werker aanstaande ‘spoorgezinnen’. Een heerlijke tijd, want ik had een solex die ik mee op de trein nam om in verre oorden de verloofdes van machinisten en conducteurs te kunnen bezoeken. De jonge mannen hadden standplaats Utrecht, de spoorstad destijds, en woonden hier in een pension. Hun verloofdes verbleven nog thuis of bij schoonouders, in afwachting van een eigen (huur)woning in Utrecht. Als in die verre oorden een zieke thuis was, zorgde ik dat daar het huishouden bleef draaien. Dan hoefde de jonge machinist of conducteur niet halsoverkop naar het (schoon)ouderlijk huis te gaan. De treinen moesten immers blijven rijden.”

Mensen helpen
“Zelf ben ik nooit getrouwd. In de oorlog, ik was twintig, was ons gezin gevlucht naar een afgelegen vakantiehuisje in Ruurlo. Mijn twee broers en mijn vader werden daar verraden en opgesloten in een werkkamp. Ik zorgde voor mijn moeder en had dus geen tijd om rond te kijken. En na de oorlog gold lange tijd voor vrouwen: trouwen = stoppen met werken. Nou, dat zag ik niet zitten, ik wilde de wereld ontdekken, erop uit, mensen helpen. En het is prima zo, ik heb me nooit verveeld. Zo heb ik lange tijd viool gespeeld in het Stichts Symfonieorkest, waarmee we zelfs een keer opgetreden hebben in de concertzaal van Vredenburg. En in Voordorp onderhield ik een moestuin, nou ja, meer voor de gezelligheid dan voor het tuinieren. En later ben ik gaan schilderen. Vorig jaar mocht ik zelfs een expositie houden in wijkcentrum Podium Oost!”

Twee hoog, zonder lift
“Ik woon hier twee hoog. Het Nieuwe Woonhuis was de eerste flatwoning van Utrecht, maar zonder lift. Dat is niet erg, het traplopen houdt me aan de gang. Met de rollator kan ik vervolgens ver komen. Zo ga ik graag naar Podium Oost. En toen tijdens de verbouwing de senioreninloop tijdelijk in Sterrenzicht zat, liep ik heen en terug naar Sterrenwijk. Zo leuk om ook daar mensen te leren kennen! Boodschappen doe ik ook nog zelf, hier bij de Plus of de Albert Heijn op de Reigerstraat. Nee, ik woon hier fijn, en leuk dat er volgende week een feestje is in de straat!”

Lees hier meer over de 100-jarige woningbouwvereniging Het Nieuwe Woonhuis