Student Eva Pasman trok met haar camera door Utrecht Oost. Wat maakt deze wijk zo geliefd? Waar let je op in het straatbeeld? En hoe vang je dat in een paar foto’s? Volg haar reportage langs de karakteristieke buurten Wilhelminapark en Buiten Wittevrouwen.

Wilhelminapark en omgeving
Wilhelminapark is zonder twijfel een van de meest chique én ontspannen plekken van Utrecht Oost. Brede lanen, statige herenhuizen met rijk gedecoreerde gevels en een overvloed aan groen bepalen het beeld. De historische villa’s uit het begin van de twintigste eeuw ademen grandeur, versterkt door details als elegante daklijsten en prachtige gevelstenen. Aan de Rembrandtkade, waar straatnamen naar kunstenaars verwijzen, drinken bewoners koffie op het terras van een zaakje als District.

Centraal in de buurt ligt het gelijknamige park, sinds 1898 een groene oase. Bezoekers lezen er een boek, picknicken, borrelen met vrienden of dommelen weg op een bankje. De fontein spettert bescheiden terwijl kinderen spelen en stelletjes zich nestelen in het gras. De sfeer is ontspannen, bijna dorps. Ondanks de luxueuze uitstraling voelt de buurt toegankelijk en levendig. Wilhelminapark is een plek waar je net zo goed een roman zou kunnen schrijven als een ijsje eten na een wandeling, met uitzicht op het bladgroen en het zachte geruis van water.

Buiten Wittevrouwen
Buiten Wittevrouwen bruist van de energie en zit vol contrasten. In de levendige Nachtegaalstraat zoeven fietsers langs bakfietsen, telefoonwinkels en koffiezaakjes waar bewoners hun dag beginnen met koffie in de zon. De straat leeft, maar voelt vertrouwd. Een straatnaambordje in het plat Utrechts (‘Nachtegaalstraot’) herinnert eraan dat dit stukje stad zijn karakter koestert.

Om de hoek ligt de rustige, statige Maliebaan, met monumentale herenhuizen onder hoge bomen. Aan de Biltstraat staan moderne panden naast klassieke gevels, een visuele reis door decennia architectuur. Buiten Wittevrouwen is minder uitgesproken dan Wilhelminapark, maar juist die veelzijdigheid maakt de buurt aantrekkelijk. Je vindt hier de energie van de stad én plekken om even stil te staan met een koffie in de zon. Geen buurt om stil te zitten, maar een die je uitnodigt om mee te bewegen.

Voor de papieren Oostkrant spraken we enkele leden van de ‘afvalbende’ in Oost: bewoners die ongevraagd zwerfafval van de straten opruimen. Met een kritische noot over het vele afval rondom de ondergrondse containers op Reigerstraat. “Ja hallo”, reageerde buurtbewoner Von Glasbergen enigszins verontwaardigd.”Ik ruim daar al twintig jaar op, de laatste jaren samen met mijn overbuurvrouw en schoonzus. Elke weekend lopen we een rondje van wel drie uur om de stoep en vooral het groen schoon te maken. Maar het is vechten tegen de bierkaai.”

Peuken en beenprothese
Op zaterdagochtend treffen we Von terwijl ze, gewapend met afvalknijper, in de weer is op het pleintje voor de Albert Heijn aan de Reigerstraat. Ze vist net een leeg melkpak uit een perkje. “Hoe moeilijk is het om het in de prullenbak even verderop te gooien?” vraagt ze zich hardop af. Maar ze blijft positief. “Ik ben blij met de ‘Afvalbende’ hoor. Geweldig dat zoveel mensen zich inzetten voor een schone stad. Rommel trekt immers ratten aan, huisdieren en vogels worden ziek van elastiekjes en stukjes plastic, en kinderen stoppen soms zelfs lege batterijtjes in hun mond. Levensgevaarlijk!” Vooral sigarettenpeuken zijn lastig op te rapen. Von doet daarom geregeld een oproep aan winkeliers: “Zet buiten een asbak neer als je personeel rookpauze houdt.” Maar wat er soms naast de ondergrondse containers wordt gedumpt, tart elke verbeelding: “We vonden eens een beenprothese – mist iemand die? – en een half afgekloven varkenspoot.”

Handgeschreven oproepjes
Hoe krijg je meer mensen mee in de strijd tegen zwerfafval? Von probeert het met creativiteit en een vleugje humor. Ze maakt handgeschreven, gekleurde briefjes met tips, vaak geïnspireerd op voorbeelden uit het buitenland. “Ik schrijf bijvoorbeeld: Bel de gemeente, dan wordt je oude bureaustoel of vloerkleed gratis opgehaald. Of: plant iets onder een boom, dat fleurt de straat op. En gooi spulletjes die nog bruikbaar zijn niet weg, maar zet ze in de weggeefkast van Podium Oost. Als iedereen een beetje helpt, ziet de buurt er al snel een stuk netter uit.”

Susanne Cornelia Versteeg, bij vele buurtbewoners bekend als Suus, is op 3 juni 2025 overleden, 101 jaar oud. Wat een leeftijd! Ze woonde in de Schildersbuurt, twee hoog. Tot het eind toe maakte ze nog dagelijks haar rondje door de wijk om boodschappen te doen, met een vaste stop in Podium Oost waar ze een graag geziene gast was. Ze was onderdeel van het straatbeeld van Oost. Ons medeleven gaat uit naar familie, vrienden en iedereen die fijne herinneringen aan haar heeft.

Op haar honderdste verjaardag mochten we op de koffie en schreven onderstaand bericht.

100 kaarsjes voor Suus
Er wapperen gouden cijfers op een portiekdeur aan de Albert Neuhuysstraat: ‘100’, met een dubbele betekenis, want zowel Het Nieuwe Woonhuis als bewoner Suus Versteeg vieren hun eeuwfeest. De woningbouwvereniging zal de mijlpaal groots vieren op zaterdag 23 september, voor Suus hebben buren en familie de vlag al uitgehangen.

Naar Canada en Amerika
Suus kwam in 1923 in Scheveningen ter wereld en groeide daar op. In het begin van de oorlog schreef ze zich in voor de studie wiskunde. “Op een gegeven moment moest je als student ondertekenen dat je nooit tegen de Duitsers zou vechten, nou daar bedankte ik voor. Ik zette daarom mijn net begonnen studie stop. Na de oorlog ging ik naar de School voor Maatschappelijk Werk. Daarna mocht ik voor de kerk aan de slag in Frankrijk, Le Havre, om vluchtelingen te helpen die naar Amerika en Canada wilden emigreren. Later ben ik zelf ook die kant op gegaan.”

Op de solex het land in
“Terug in Nederland kon ik aan de slag bij de Spoorwegen. Ik hielp als maatschappelijk werker aanstaande ‘spoorgezinnen’. Een heerlijke tijd, want ik had een solex die ik mee op de trein nam om in verre oorden de verloofdes van machinisten en conducteurs te kunnen bezoeken. Hun jonge mannen hadden standplaats Utrecht, de spoorstad destijds, en woonden hier in een pension. De verloofdes verbleven nog thuis of bij schoonouders, in afwachting van een eigen (huur)woning in Utrecht. Als in die verre oorden een zieke thuis was, zorgde ik dat daar het huishouden bleef draaien. Dan hoefde de jonge machinist of conducteur niet halsoverkop naar het (schoon)ouderlijk huis te gaan. De treinen moesten immers blijven rijden.”

Mensen helpen
“Zelf ben ik nooit getrouwd. In de oorlog, ik was twintig, was ons gezin gevlucht naar een afgelegen vakantiehuisje in Ruurlo. Mijn twee broers en mijn vader werden daar verraden en opgesloten in een werkkamp. Ik zorgde voor mijn moeder en had dus geen tijd om ‘rond te kijken’. En na de oorlog gold lange tijd voor vrouwen: trouwen = stoppen met werken. Nou, dat zag ik niet zitten, ik wilde de wereld ontdekken, erop uit, mensen helpen! En het is prima zo, ik heb me nooit verveeld. Zo heb ik lange tijd viool gespeeld in het Stichts Symfonieorkest, waarmee we zelfs een keer opgetreden hebben in de concertzaal van Vredenburg. En in Voordorp onderhield ik een moestuin, nou ja, meer voor de gezelligheid dan voor het tuinieren. En later ben ik gaan schilderen. Vorig jaar mocht ik zelfs een expositie houden in wijkcentrum Podium Oost!”

Twee hoog, zonder lift
“Ik woon hier twee hoog. Het Nieuwe Woonhuis was de eerste flatwoning van Utrecht, maar zonder lift. Dat is niet erg, het traplopen houdt me aan de gang. Met de rollator kan ik vervolgens ver komen. Zo ga ik graag naar Podium Oost. En toen tijdens de verbouwing de senioreninloop tijdelijk in Sterrenzicht zat, liep ik heen en terug naar Sterrenwijk. Zo leuk om ook daar mensen te leren kennen! Boodschappen doe ik ook nog zelf, hier bij de Plus of de Albert Heijn op de Reigerstraat. Nee, ik woon hier fijn, en leuk dat er volgende week een feestje is in de straat!”

Lees hier meer over de 100-jarige woningbouwvereniging Het Nieuwe Woonhuis